Poëzie

Stakersdagboek

100 bladzijden kun je beschrijven

duizenden woorden gebruiken,

grafieken kolommen

diagrammen en cijfers

laten bewijzen

wat

het ene en het andere kamp

wil bewijzen en zegt,

100 vlaggen kun je

laten wapperen

100 autobanden verbranden

100 stenen gooien

100 steunkaarten en kranten verkopen

1000 premies geven en pensioenen

en gratis broodjes en bier

maar

nog zul je geen woorden vinden

om de harde lijnen

van de kaken en de kinnen

van de mannen te beschrijven

en de leegte in hun handen

en de moedeloosheid

of de stilte

die er hangt als ze

‘s avonds bij hun vrouwen zitten

in de kamer.





Voor de revolutie (2)

De fabriek staat leeg

de gele trucks

die langs het water stonden

als speelgoed voor een reus

zijn weg.



Arbeiders lopen naar huis

in het donker

gekleed met een tas over

een brede schouder -

de afstand is nog altjdaltjdaltijd groot.



Iemand geeft brood

aan het springende hert in het park.



Hoog laaien de vlammen op

aan de overkant van het water.

Iemand verbrandt afval uit de tuin.



Iemand leert een kind lopen.

Zijn wankele passen

zijn witte pakje

op het grijze pad.





Met huid en haar


De kinderen zijn er altijd blozend en

met een perzikhuidje.

De vrouwen dragen witte strikken aan hun bloezen en

het haar modern gekapt.

De mannen zijn er stoer maar ook

een beetje lief.

De opa’s en de oma’s kerngezond aan verre stranden

of minstens aan de koffie

in een luxueus seniorenhome :

in de wereld van de banken.





Geen doffe deurwaarders op de affiche

ook niet het kleine hamertje van de notaris

of de harde houten stoeltjes

in de veilingzaal.



Voorlopig is men niet verplicht

om op die leuke prenten

in kleine witte lettertjes

te waarschuwen

wat er met al dat moois gebeurt

als je niet meer terugbetalen kunt

aan de juiste rente.


Patricia Lasoen