Dagboek van aan VW - vrijdag 8 december

DAGBOEK VW
VRIJDAG 8 DECEMBER 2006

Vrijdag 8 december was het geen weer om een hond door te jagen; sterke windstoten en fijne regen die overal doordringen. Aan het piket voor de fabriek proberen de arbeiders zich zo goed mogelijk te beschermen onder de tenten. De dag zal lang duren…

Gelukkig is er soep en koffie. Sinds het begin van het conflict is er een kleine “keukenploeg” van enkele arbeiders die zich de naad uit het lijf werken om een kantinedienst te organiseren aan het piket: niet alleen warme dranken en eten (soep, saucissen, broodjes) maar meer en meer gevarieerde kost. Michel, een ABVV-militant die sinds een 30-tal jaren bij VW werkt is een beetje de coördinator van de ploeg.

De dag zal vandaag des te langer zijn omdat de onderhandelingen over het sociale luik beginnen tussen vakbonden en patroon. We zullen waarschijnlijk geen nieuws hebben voor deze avond.

Het eerste luik van de onderhandelingen gaat over het vertrek van de “vrijwilligers”. Het is wel een beetje grof om te spreken van “vrijwilligers” wanneer VW beslist heeft om 2000 van haar “medewerkers” een schop onder hun kont te geven. In alle geval, zo noemt men de arbeiders die, in het kader van een herstructurering, aanvaarden om het bedrijf “vrijwillig” te verlaten. Sinds 21 november, datum van de aankondiging van het verlies van duidenden banen, zeggen vele arbeiders dat ze er genoeg van hebben en weg willen. Maar onder welke voorwaarden? Des te meer omdat men zich na 15 à 20 jaar bandwerk niet zomaar gemakkelijk opnieuw ‘herinschakelt’.

De vakbonden hebben toch wel een eigenaardige manier om het conflict te leiden. Sinds de aankondiging van massale afdankingen hebben de arbeiders slechts recht gehad op één informatievergadering waar men hen gezegd heeft om “naar de radio te luisteren voor meer nieuws”. Sinds de manifestatie van 2 december zijn er natuurlijk wel enkele acties geweest maar die hebben vooral de syndicale militanten gemobiliseerd.

Het grootste gevaar in een dergelijke situatie is dat de grote massa van de arbeiders aan hun lot wordt overgelaten en geïsoleerd staat ten opzichte van de regerings- en patronale propaganda die verspreid wordt door de media. Vroeg of laat zal de directie proberen om de arbeiders te verdelen, om de ene tegen de andere op te zetten en op die manier het sociale verzet van de meest strijdbare mensen te verzwakken.

De syndicale militanten hebben over het algemeen een groter bewustzijn hebben dan het gemiddelde van de arbeiders. Indien zij niet in staat zijn om bij de grote meerderheid van de arbeiders een solidariteit te ontwikkelen door uit te leggen dat de onmiddellijke belangen (geld, premies) door de patroon gebruikt kunnen worden om het belang op middenlange termijn te verdoezelen ( het behoud van een maximale tewerkstelling in goede omstandigheden), dan is het gevaar groot dat de cohesie in de arbeidersrangen niet stand houdt. In dat geval zal het zijn zoals met de Titanic: ieder voor zich in een poging om in een reddingsbootje te geraken.

Is het een goed idee om schijf per schijf over een sociaal plan te discussiëren? Eerst de “vrijwilligers” en dan de vertrekvoorwaarden voor de bruggepensioneerden, dan de voorwaarden voor diegenen die blijven, dan de criteria voor een collectieve afdanking (op de Ondernemingsraad). Is het risico niet groot dat de grote groep arbeiders zich begint op te splitsen om verschillende onmiddellijke belangen te verdedigen? Zou het niet beter zijn het volledige dossier in één keer te onderhandelen alvorens het aan de werknemers voor te stellen in plaats van in stukjes te hakken?

En wat is de plaats van de arbeiders van de onderaannemersfirma’s is dit hele verhaal?

Guy Van Sinoy
(Une autre gauche)